Hoe ik, ondanks PCOS, toch op de natuurlijke manier zwanger werd
In december 2017 besloot ik na 14 jaar te stoppen met de pil. Niet omdat ik meteen zwanger wilde worden, maar om te kijken of “alles nog werkte” zoals het hoort. Ik las dat pilgebruik je hormoonhuishouding behoorlijk in de war kon schoppen en bovendien leek ik in mijn stopweken steeds minder bloed te verliezen; soms verloor ik bijna geen bloed meer en daar had ik geen goed gevoel bij.
Eerst kreeg ik na 35 dagen, toen na 29 dagen en daarna na 38 dagen bloedingen. Dit was donkerbruin bloed in hele kleine hoeveelheden en duurde steeds een paar dagen. Ondanks dat het niet heel regelmatig was, zag ik het toch als een goed teken: ik menstrueerde! Achteraf kwam ik erachter dat dit geen “echte” menstruaties waren: donker bloed = oud bloed.
Na die 3x bleef een menstruatie helemaal uit. Daarnaast had ik ook allerlei vervelende klachten zoals puistjes en enorme haaruitval. Ik had ook meer stemmingswisselingen, voelde me niet helemaal mezelf. En ik kreeg veel meer haargroei o.a. op mijn bovenbenen. Ik had al veel gelezen over ontpillen en PCOS en had een vermoeden dat dit wel eens PCOS kunnen zijn.
Toen mijn menstruatie meer dan 6 weken uitbleef ging ik naar de huisarts. Het was toen juli 2018 en ik sprak mijn vermoeden uit. Maar ze zei: “nee joh, jij past helemaal niet in het plaatje van PCOS: je bent hartstikke slank en hebt geen haar in je gezicht. Je bent heel lang aan de pil geweest. Dus geef het nog tijd. Niks om je druk over te maken.”
Diagnose PCOS
Mijn klachten werden eerder erger dan minder en een menstruatie bleef nog steeds uit, dus ging ik 6 weken later weer naar de huisarts. Ik had nu een andere huisarts die me wel wat serieuzer nam. Ze verwees me door voor een gynaecologische echo. Daar werd het al snel duidelijk: ik had eiblaasjes op mijn eierstokken, dit leek inderdaad op PCOS.
Ik was inmiddels 29 en mijn vriend en ik wilden geen jaren meer wachten met kinderen. Daarom, en vanwege de diagnose PCOS die inmiddels was gesteld, verwees mijn huisarts ons door naar de fertiliteitsafdeling van het Erasmus MC. Dit was in oktober 2018. Hier kreeg ik een “COLA-onderzoek”: een uitgebreide vragenlijst, weer een echo waar PCOS bevestigd werd (eiblaasjes) en een bloedtest, waaruit ook bleek dat mijn hormonen helemaal uit balans waren: ik had nauwelijks progesteron maar wel een hoog testosteron. Een beeld dat paste bij PCOS. Ook mijn vriend werd gecheckt, bij hem was alles gelukkig goed. De gynaecologen zeiden dat ik kon beginnen met Clomid om mijn eisprong op te wekken.
Het verbaasde me hoe snel en makkelijk dit voorgesteld werd. Direct starten met Clomid voelde niet goed voor mij. Mijn vader was net overleden en ik had net een nieuwe baan dus het was sowieso een roerige tijd. Bovendien vond ik het geen fijn idee om weer kunstmatige hormonen te slikken. Ik wilde alles liever op een natuurlijke manier weer in balans krijgen. Ik gaf dit aan bij de gynaecologen en we spraken af dat ik contact zou opnemen zodra ik wel met een hormoonkuur zou willen starten.
Ik wilde mijn hormonen op een natuurlijke manier in balans krijgen
Ik had op internet al veel gelezen over het op een natuurlijke manier weer in balans krijgen van je hormonen door middel van voeding en andere leefstijl aanpassingen. Dat wilde ik eerst proberen dus hier startte ik in september 2018 meteen mee. Ik dacht dat ik al best gezond at, maar dat bleek toch best tegen te vallen, haha. Ik schrapte alle suiker. Dat was voor mij heel lastig, want ik ben dol op chocola. Maar suiker bleek een grote boosdoener bij veel PCOS-klachten. Ook kapte ik met melk en yoghurt (kaas at ik al niet), en in plaats van mijn sojayoghurt ‘s ochtends (ook soja bleek een hormoonverstoorder te zijn) ging ik voor kokosyoghurt of havermout met amandelmelk. Daarnaast schrapte ik snelle koolhydraten. In plaats van brood ging ik voor boekweitcrackers met avocado en een salade of soep voor lunch. En ik voegde overal veeeel groenten toe.
Dit klinkt misschien makkelijk, maar was best lastig, omdat ik door mijn omgeving al snel bestempeld werd als “moeilijke eter” en “ongezellig”. Maar met de 80/20 regel was het veel beter vol te houden. 80% van de tijd at ik hormoonproof, en af en toe in het weekend bij sociale gelegenheden (20% van de tijd) gunde ik mezelf wel een lekkere pasta, toetje, frietje, chocola of wijntje. En dan genoot ik er ook extra van.
Qua sporten liep ik veel hard. Dit bleek ook niet heel goed voor je hormonen te zijn, dus ook mijn manier van trainen paste ik aan. Ik vond een fijne kleinschalige sportschool in de buurt die high intensity sportlesjes van 30 minuten gaf, o.a. circuittraining en bodypump.
Ik dacht: "is er iets dat nog wél werkt in mijn lichaam?"
Ondanks deze aanpassingen bleef mijn menstruatie uit. Ik werd er soms echt moedeloos van. Ik at gezond en sportte goed, waarom zag ik dan geen resultaat? Gelukkig kon ik in februari 2019 terecht bij een orthomoleculair therapeute. Hier deed ik ook een EMB bloedtest. Ze keek daarnaast naar mijn voedingspatroon en verdere klachten. Ik vond het eten best stressvol, evenals mijn nieuwe baan die niet helemaal was wat ik gehoopt had. Dus er speelde nog van alles mee in mijn lichaam. Mijn therapeute legde uit dat stress altijd voorrang krijgt op je voortplantingssysteem, dus ik moest aan de slag met stress verlagen! Daarnaast gaf ze me naar aanleiding van mijn bloedtestuitslagen ook gerichte supplementen. Ik had wat vitaminetekorten, intoleranties en mijn lever en darmen bleken ook niet optimaal te functioneren. Ik dacht: is er nog iets dat wél werkt in mijn lichaam?! Nu weet ik: verschillende processen in je lichaam werken samen. Mijn lever was waarschijnlijk aangetast door het jarenlange pilgebruik (en een gezellige studententijd met veel alcohol), mijn darmen doordat ik intolerant bleek voor lactose en tarwe (maar dat had ik altijd wel veel gegeten), en ik had nu eenmaal best wat stress en ook dat schopt je hormonen enorm in de war!
Voor het eerst weer ongesteld
Ik ging aan de slag met alle adviezen en supplementen van mijn therapeute en bleef hormoonproof eten (80/20) en sporten en dit ging me steeds makkelijker af. Ik merkte namelijk dat ik door deze manier van eten veel meer energie had en bijv. geen after lunch dips meer. Die stressvermindering was nog wel een ding. Begin april 2019 kwam ik thuis te zitten met burn-out klachten. Ik wilde alles zo graag goed doen: hormoonproof leven en sporten, een goede werkneemster / vriendin / dochter zijn, er leuk uitzien, alle sociale afspraken afgaan… Terwijl mijn baan me eigenlijk niet happy maakte en ik ook het verlies van m’n vader nog aan het verwerken was. Dat bleek teveel. Ik ging ook nog aan de slag met een job coach om erachter te komen wat ik dan wél wilde.
Ik zat inmiddels 2 weken thuis in april en guess what? Ik werd voor het eerst weer ongesteld! Een echte menstruatie incl. krampen en veel, helderrood bloed haha. Nooit verwacht dat ik daar zo blij mee kon zijn 😉 Het leerde me wel dat stress écht veel impact heeft op je lichaam. Uiteraard had m’n orthomoleculair therapeute dit wel al uitgelegd, maar ik dacht dat het wel mee zou vallen. Het feit dat ik weer ongesteld werd gaf me langzaam het vertrouwen in mijn lichaam weer terug.
Toen ik thuis kwam te zitten realiseerde ik me al vrij snel dat ik niet terug wilde naar mijn werkgever. Dankzij het traject met de job coach kreeg ik meer inzicht in wat ik wel wilde en hoe ik een betere werk/privébalans kon realiseren. Daarnaast werd het hormoonproof eten en trainen steeds meer een gewoonte. Maar na die ene menstruatie in april bleef mijn menstruatie weer uit. Op advies van mijn orthomoleculair therapeute ging ik met de bezem door mijn cosmetica, en ging ik steeds meer voor natuurlijke producten zonder hormoonverstorende stoffen. Ook ging ik op haar aanraden naar een osteopaat die gespecialiseerd was in vrouwen- en hormoonklachten. Dat was eind juni 2019. Ik zat toen nog steeds thuis en voerde gesprekken met mijn werkgever om in goed overleg uit elkaar te gaan. Een kleine week na mijn eerste bezoek aan de osteopaat werd ik weer ongesteld!
Ik sprak met de osteopaat af om haar in totaal 4 maanden achter elkaar maandelijks te bezoeken. Zij masseerde o.a. spanning weg bij mijn baarmoeder, eierstokken, lever en hypofyse: dit staat allemaal in verbinding met je hormonen. Begin augustus werd ik wederom ongesteld, 35 dagen na mijn vorige menstruatie.
Ik was inmiddels weg bij mijn werkgever en had een nieuwe baan in de buurt gevonden in een leuk bedrijf dat veel beter bij mij paste en waar ik per 1 oktober 2019 kon starten. Dit gaf me veel rust, ik had ook geen stemmingswisselingen meer en mijn haaruitval leek gestopt. Het eten en sporten was inmiddels een gewoonte geworden en ik voelde me er heel goed bij. Ik kreeg het vertrouwen in mijn lichaam weer terug. Begin september 2019 werd ik na 30 dagen weer ongesteld. Wat was ik blij, eindelijk een normale “cycluslengte”! Ik hoopte dat deze cyclus zou blijven doorzetten.
Wel had ik al een tijdje last van een opgeblazen buik. Vanwege de PCOS raadde mijn huisarts me aan om nogmaals een gynaecologische echo te doen, dit was halverwege september 2019. De gynaecoloog zei nog steeds eiblaasjes te zien. “Maar hoeveel zijn het er dan?” vroeg ik. Ik kon me niet voorstellen dat het er inmiddels niet minder waren geworden nu ik weer een cyclus had. “Dat is niet relevant, het past gewoon bij PCOS”, zei hij nors. Toen ik dit later met mijn osteopaat en orthomoleculair therapeute besprak, zeiden ze me dat dit absoluut wel relevant is. Hoe minder blaasjes, hoe beter. Maar goed. Eind september bezocht ik nogmaals de osteopaat. Meestal werd ik binnen 2 weken na een bezoek aan haar wel ongesteld.
Ook had ik begin oktober weer een EMB bloedtest gepland bij mijn orthomoleculair therapeute. Ik was benieuwd of mijn hormoonbalans en vitaminetekorten inmiddels verbeterd waren sinds februari en ook of er misschien iets uit kwam dat mijn buikklachten zou kunnen verklaren. Toen ik daar was zei ik: “ik dacht dat ik gisteren wel ongesteld zou worden maar helaas. Ik voel wel wat krampen dus ik denk dat het er wel aan zit te komen.” Mijn orthomoleculair therapeute vroeg nog: “ben je niet zwanger?” “Haha nee, dan zou ik me wel anders voelen… toch?”, zei ik. Voor de zekerheid deed ik de volgende dag een test, maar die was negatief. Toch bleef een menstruatie verder uit. Daar baalde ik van. Maar, ik was ook net weer begonnen met een nieuwe baan, dus ik dacht dat het door stress daarvan zou komen. Ik was daar nu eenmaal gevoelig voor.
“Ongeveer een week nadat de gynaecoloog zei dat er nog steeds eiblaasjes op mijn eierstokken te zien waren, werd ik zwanger”
Het werd november en ik was inmiddels nog steeds niet ongesteld geworden. Ik vond dit wel wat vreemd. Verder voelde ik me gewoon goed. Ondertussen leek mijn kinderwens wel met de dag sterker te worden. Mijn vriend en ik hadden het er inmiddels over, dat als ik in januari nog steeds niet ongesteld was geworden, we misschien toch maar zo’n medisch traject in moesten gaan. Ik had een telefonische call met mijn orthomoleculair therapeute om de uitslag van mijn bloedtest te bespreken. De uitslag was eigenlijk super, geen vitaminetekorten meer, ook mijn hormonen zagen er allemaal supergoed uit! Ik snapte er niets van, hoe kon mijn menstruatie dan toch zo lang uitblijven? Ik ging nog bewuster stilstaan bij mijn lichaam en merkte dat mijn borsten wel wat pijnlijk aanvoelden, ook had ik soms ineens ontzettende honger of werd ik ineens emotioneel. Het zou toch niet?
Drie dagen na de call deed ik daarom toch maar een zwangerschapstest en die was positief! Ik kon het niet geloven, hoe kon het dat ik verder niets gemerkt had? Ik was mega blij. Drie dagen later konden we terecht voor een echo en bleek ik al 8.5 week zwanger te zijn! Alles zag er gelukkig goed uit. Ik ging terugrekenen en was eind september zwanger geworden. Ongeveer een week nadat de gynaecoloog zei dat er nog steeds eiblaasjes te zien waren op mijn eierstokken en wederom PCOS bevestigde.
Waarschijnlijk had ik vlak na het bezoek aan de osteopaat een eisprong gehad, en waren de krampen die ik bij mijn orthomoleculair therapeute had gevoeld begin oktober innestelingskrampen. En had ik daarna net te vroeg een zwangerschapstest gedaan waardoor die nog negatief was.
Verder had ik nergens last van gehad: niet misselijk of overgeven, wel wat vermoeid maar ik dacht dat dat dus door mijn nieuwe baan kwam. Ik ben super dankbaar en vind het heel bijzonder dat ik, sneller dan verwacht, toch op een natuurlijke manier zwanger ben geraakt! Ondanks eiblaasjes en PCOS. Na een jaar geen cyclus gehad te hebben. Er was even wat voor nodig bij mij, maar het is toch gelukt!
Voor alle vrouwen die hier ook mee worstelen, wil ik zeggen: heb geduld en vertrouwen. Je lichaam kan dit, maar geef het wel echt tijd!
Inmiddels schrijf ik dit begin maart 2020, op het strand van Curaçao, waar ik met mijn vriend op babymoon ben, 25 weken zwanger, gelukt op de natuurlijke manier. Als je me dit een jaar geleden had verteld, toen ik al een jaar geen menstruatie had gehad, had ik je waarschijnlijk niet geloofd. Voor alle vrouwen die hier ook mee worstelen, wil ik dus zeggen: heb geduld en vertrouwen. Je lichaam kan dit, maar geef het wel echt tijd! Realiseer je dat het niet alleen een kwestie is van “hormoonproof eten” maar dat er heel veel meer puzzelstukjes kunnen zijn waarom het bij jou nog niet werkt. Bijvoorbeeld zoals bij mij stress, lever en darmen nog bleken mee te spelen.
Lang verhaal kort: op de natuurlijke manier zwanger worden met PCOS is écht mogelijk, ook al denk je nu van niet en ben je bang dat je kinderwens nooit in vervulling zal gaan. Weet dat er heel veel vrouwen zijn die hier doorheen gaan en dat het zelfhelend vermogen van je lichaam supersterk is! Je moet alleen wel weten aan welke knoppen je moet draaien. In mijn ogen zijn voeding en stressvermindering de belangrijkste stappen die je kunt zetten. Geef het tijd en hou vertrouwen!
Benieuwd hoe ik jou kan helpen?
Als ervaringsdeskundige en hormoonexpert help ik nu andere ambitieuze vrouwen om af te rekenen met hormonale klachten. Want dat kan, echt! Maar: you got to put some effort in it. No more excuses! Ben jij er klaar voor? Laten we dan eens kennismaken!
